داروهای مهارکننده سرطان سینه

داروهای مهارکننده سرطان سینه

داروهای مهارکننده سرطان سینه

نوشته admin

داروهای مهارکننده سرطان سینه ، داروهایی که سطح استروژن را پایین می آورند:

 

مهارکننده های آروماتاز:

 

این داروها تولید استروژن را در زنان در سنین بعد از یائسگی متوقف می کند.

در رابطه با داروهای مهارکننده سرطان سینه سه دارو در این دسته بندی برای درمان سرطان پستان تصویب شده است.

آروماتاز، سنتز کننده استروژن، از ژن CYP۱۹ موجود در شبکه آندوپلاسمی سلول های تولید کننده استروژن، تولید می شود.

این آنزیم تغییرات پیرامون آندروژن به استروژن را کنترل می کند.

در مردها، آروماتاز در هیپوتالاموس، کبد، چربی، پستان نرمال و بافت ماهیچه ای یافت می شود.

علاوه بر این، آروماتاز در بیضه ها و سلول های فیبروبلاست تناسلی یافت می شود.

در زنها فعالیت بالای آروماتاز است که مخصوصا درون بافت پستان بدخیم بالاست.

در حقیقت تقریبا در ۷۵٪ موارد، تومور حاوی آروماتاز (با سطح بالا در بافت بنیادی) توانایی سنتز استرادیول را به طور موضعی دارد و می تواند مستقلا خودش را با استروژن تغذیه کند.

این قبیل تومورها دارای سطح بالایی از آروماتاز هستند و از مقدار کمی استروژن از محیط پیرامون استفاده می کنند.

در ۲۵٪ باقی مانده سرطان سینه، جایی که آروماتاز تولید نمی شود تومورها آرام تر رشد می کنند و بیشتر به فعالیت آروماتاز اطراف خود حساس هستند.

داروهای مهارکننده سرطان سینه

 

آناستروزول، لتروزول، اکسیمستین:

 

این داروها آنزیم تولید کننده استروژن را در زنان در سن بعد از یائسگی بلوکه می کنند.

 اما در زنان قبل از یائسگی این داروها نمی توانند تخمدانها را از تولید استروژن باز دارند.

به همین علت تنها در زنانی که بعد از یائسگی باشند استفاده می گردد.

در زنانی که در سن قبل از یائسگی هستند تاموکسیفن بهترین درمان می باشد.

مهارکننده های آروماتاز اثرات جانبی کمتری در مقایسه با تاموکسیفن دارند.

 ولی با این وجود این مهارکننده ها باعث از دست رفتن کلسیم از استخوانها می شوند.

چون همه استروژن را حذف می کنند و در بعضی از موارد دردهای مفصلی را نیز باعث می گردند.

مهارکننده های آروماتاز نسبت به تاموکسیفن در پیشگیری از بازگشت مجدد سرطان در زنان در سن بعد از یائسگی مؤثرتر هستند.

هدف درمانی در این روش از داروها یا سایر موادی استفاده می گردد که به صورت اختصاصی تغییراتی را در سلول هایی که باعث ایجاد سرطان شده اند به وجود می آورد.

بنابراین، این درمان ها تنها علیه تغییرات سلولی خاصی عمل می کند که ممکن است در همه افراد مبتلا به سرطان سینه مشاهده نگردد.

ولی این روش نسبت به روش شیمی درمانی کمتر به سلول های سالم بدن آسیب می رساند.