نقش ورزش در طی درمان سرطان :

امروزه بسیاری از مطالعات، ارزش درمانی ورزش را در طی درمان سرطان اولیه مورد ارزیابی قرار داده اند. در اغلب این مطالعات، زنان مبتلا به مراحل اولیه سرطان پستان را که تحت درمان تکمیلی مثل شیمی درمانی یا رادیوتراپی قرار گرفته اند، همچنین مبتلایان سایر سرطان ها را بلافاصله پس از پیوند مغز استخوان مورد بررسی قرار داده اند.

علیرغم محدودیتهای روش شناسی و گروه های کوچک مورد مطالعه، شواهد موجود مؤید آن است که ورزش در طی درمان سرطان، نه تنها بی خطر و امکان پذیر است بلکه عملکرد بدنی و برخی از جنبه های کیفیت زندگی را نیز اینکه ورزشی بر طول مدت درمان سرطان اثر می گذارد یا بر نحوهٔ تاثیر درمان، هنوز مشخص نیست .

بهرحال در مطالعه ای بر روی حیوانات مشخص شده است که ورزش تداخلی با اثر شیمی درمانی ندارد. گرچه هنوز، دلایل متقنی برای عوارض جانبی ورزش در طی درمان سرطان وجود ندارد، پاسخ به این پرسش نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

تصمیم گیری برای اینکه فعالیت بدنی از چه موقع و چگونه شروع شود و در مورد هر بیمار باید با توجه به شرایط و ترجیح شخصی او بطور جداگانه انجام شود.

در برخی موارد یک برنامه ورزشی پیش از شروع درمان سرطان می تواند به بهبود وضعیت قلبی-عروقی در دورهٔ نقاهت بیمار کمک کند، گرچه هنوز تحقیق کافی در این مورد صورت نگرفته است.

تحقیقات انجام شده بر روی مردانی که برای درمان سرطان پروستات رادیوتراپی شده اند، نشان داده است انها که بطور عادی ورزشی می کرده اند. پس از درمان دچار اختلالات نعوظ کمتری شده اند.

توجه :

انجام ورزش های استقامتی نیز ممکن است در به تأخیر انداختن تغییراتی چون تحلیل عضلات و استخوانها یا چاقی در برخی از مبتلایان به سرطان که تحت درمانهای سیستمیک قرار دارند مفید واقع شود.

کسانی که تحت درمان شیمی درمانی و رادیوتراپی قرار دارند و قبلاً برنامه های ورزشی منظم داشته اند، لازم است ورزش را به طور موقت با شدت کمتری دنبال کنند و پس از مدتی بتدریج انرا افزایش دهند ولی بهرحال هدف اصلی باید حفظ فعالیت بدنی تا حد ممکن باشد.

کسانی که پیش از تشخیص بیماری کم تحرک یابی تحرک بوده اند باید فعالیتهای کم شدت تری مثل حرکات کششی و پیاده روی آهسته و کوتاه مدت داشته باشند و بتدریج آنرا افزایش دهند.

در اشخاصی مُسن و کسانی که دچار بیماریهای استخوانی و یا اختلالات مهمی از قبیل آرتریت روماتوئید یا نروپاتی محیطی هستند، سلامت و تعادل آنها باید مورد توجه ویژه قرار گیرد.

تا خطر سقوط و آسیب به حداقل رسد. حضور مراقب بهداشتی و یا متخصصی ورزشی در زمان انجام فعالیتهای ورزشی میتواند بسیار مفید باشد.

اگر خود بیماری یا درمان آن نیاز به دوره های استراحت در بستر داشته باشد، تناسب اندام و قوای بدنی کاسته شده و تودهٔ عضلانی بدن از دست خواهد رفت.

بنابراین درمان فیزیکی (فیزیوتراپی) در طول مدت بستری برای حفظ قدرت بدنی و نیز درجاتی از حرکت توصیه میشود تا با ضعف و افسردگی شایع در این گونه موارد مبارزه کند.

برخی پزشکان به بهبود یافتگان توصیه می کنند که پیش از شروع برنامه ورزشی، صبر کنند تا واکنش بدنشان را نسبت به شیمی درمانی مشاهده نمایند.